زیباترین خلقت خدا

پارسایی ونیایش

پارسایی چیزی جز اعتماد نیست.اعتماد سرمایه آدمهای بی پیرایه.کسانیکه بی پیرایه وبی آزار نیستند،باید اعتماد را از راههای پر پیچ وخم بدست آورند.اعتماد،از اعتماد به خویشتن آغاز می شود.باور واطمینان قلبی،بسیار مغتنم است.چنین باوری هیچگاه از طریق عقوبت دیگران برای اشتباهاتشان،احساس گناه وبیزاری از خویشتن ونیز خوار داشتن نفس وادای قربانی بدست نمی آید.اینها همه به خدایانی مربوط است که خارج از وجود مایند،نه خدایی که در ما ساکن است.خدایی که باید به او ایمان واعتقاد داشته باشیم،خدایی ست که در درون ماست. کسیکه به خویشتن "نه"می گوید،نمی تواند به خداوند"آری"بگوید.

نیایش،به قداست وپاکی یک آواز است.نیایش اعتماد است وپذیرش.کسیکه نیایش می کند،برای چیزی نیایش نمی کند.بلکه همچون کودکی که آوازی کودکانه را زمزمه می کند،رنجها،خواهشها،سپاس وامتنان خویش را به آواز تبدیل می کند ومی سراید.  

               "هرمان هسه"